Farzet ki.

Farzet ki bir rüyaydı tüm yaşanan
Derin değildi birbirimizden uzakta uyunan hiçbir uykumuz
Yüzümüze vurdu sabahın ilk ışığı,
Erken uyandık….

Farzet ki..Bir bilinmezin sürgünlüğündeymiş iki yürek
O bilinmezin, bildik bir köşesinde denk düşmüş iki çıkmaz sokak
Kapıları kapalı
Perdeleri çekili
Ve tüm çiçekleri solmuş bir balkonun
Buzdan demirlerine saplanmış birkaç parça umuttayız


Farzet ki…Çocukluğumuzdan kalma bir masaldaymışız
Bir varmış bir yokmuş diye başlayan ama sonu hiç gelmeyen
Leyla ile Mecnunun hikayesinde takılı kalmış aklımız
Bu zamanda halimize bakmadan, bir cesaret oyunu oynamaya kalkmışız
Farzet ki, roller ağırmış
Mekan uygunsuz,
Zamansa oldukça dar
Hiç alkış almamışiz,
ilk oyunumuzda yerle bir olmuş hayallerimiz,
Yıkılmışız….

Farzet ki,Olmayacak bir avuntunun kollarında,
Ömrünü tamamlamaya çalışan iki ömürmüşüz
Ha yaşanmış, ha yaşanmamış diyerek kadere karşı gelememiş
Çaresiz boynmuzu bükmüşüz
Ne göz yummuşuz içimizde kıpırdanan o deli sevdaya
Ne görmezlikten gelebilmişiz birbirimizi
Farkına vardığımızda dipten yıkan vurguna rast gelmiş yolumuz
İstemeden ayrılığa kul olmuşuz…..

Farzet ki.Gittiğimiz en kolay yolmuş tırmandığımız şu yokuş
Ne başı belli ne sonu, öylece kosup durmusuz
aklarımızdaki güç,
Yüreklerimizdeki sevgi dayanacaktı belki ama
Farzet ki,
Yokuş yorulmuş….